چرا طلا در زباله‌های الکترونیکی هست؟ در مدارهای الکترونیکی از طلا برای رسانایی بالا و مقاومت در برابر زنگ‌زدگی استفاده می‌شه. بیشتر در: بردهای اصلی کامپیوتر (Motherboard) پین‌های CPU، RAM کارت‌های گرافیک گوشی‌های همراه اتصالات USB و HDMI مراحل استخراج طلا از زباله‌های الکترونیکی: 1. جمع‌آوری و جداسازی اول باید بردها و قطعات حاوی طلا جدا بشن. این مرحله با ابزار دستی یا صنعتی انجام می‌شه. 2. خرد کردن و آسیاب کردن قطعات الکترونیکی رو به تکه‌های کوچیک‌تر خرد می‌کنن تا فرایند شیمیایی بهتر انجام بشه. 3. فرایند شیمیایی (لیچینگ) در این مرحله از اسیدها یا مواد شیمیایی خاص برای حل کردن فلزات استفاده می‌شه. دو روش رایج: روش سیانوراسیون (استفاده از سیانید سدیم یا پتاسیم) روش آکوا رجیا (Aqua Regia): مخلوطی از اسید نیتریک و اسید کلریدریک که طلا رو در خودش حل می‌کنه. 4. رسوب‌دهی و جداسازی طلا بعد از حل شدن طلا در محلول، با اضافه کردن موادی مثل متابی‌سولفیت سدیم یا سولفات آهن، طلا به شکل پودر رسوب می‌کنه. 5. فیلتر کردن و شستشو پودر طلا فیلتر و با آب مقطر و اسید ضعیف شسته می‌شه تا خالص‌تر بشه. 6. ذوب کردن در نهایت، پودر خشک‌شده رو با دمای بالا ذوب می‌کنن تا طلا به صورت شمش یا دکمه‌های فلزی دربیاد.
همه چیز در موردآبسیدین
شیشه آتشفشانی مرموز که از هر نظر تیز است. تصور کنید گدازه مذاب از یک آتشفشان می ترکد، مانند آتش مایع جاری می شود، سپس آنقدر سریع سرد می شود که به سنگی شیک و شیشه ای تبدیل می شود،این ابسیدین است!. یک سنگ قیمتی که در شدیدترین گرمای زمین جعل شده و در زمان منجمد شده است. این شگفتی آتشفشانی با لبه های تیز تیغ، تاریخ عمیق و جذابیت تقریباً عرفانی، مورد توجه جنگجویان، شمن ها و کلکسیونرها بوده است. بیایید به عمق آنچه که ابسیدین را به یکی از جذاب‌ترین مخلوقات طبیعت تبدیل می‌کند، بپردازیم. متولد شده از آتش: شکل گیری و خواص برخلاف بیشتر سنگ‌هایی که هزاران (یا حتی میلیون‌ها) سال طول می‌کشد تا تشکیل شوند، ابسیدین در یک چشم به هم زدن زمین‌شناسی ایجاد می‌شود. این ماده از گدازه ای سرچشمه می گیرد که آنقدر سریع سرد می شود که فرصتی برای تشکیل کریستال ندارد و در نتیجه بافتی شیشه ای و صاف ایجاد می کند. آبسیدین سرشار از سیلیس است و با شکستگی مخروطی (منحنی) منحصر به فرد می شکند و تیزترین لبه های طبیعی شناخته شده برای انسان را به آن می دهد. در مقیاس سختی Mohs، ابسیدین در حدود 5-5.5 قرار دارد. ابسیدین علی رغم سختی اش به دلیل نداشتن ساختار کریستالی می تواند کاملا شکننده باشد و آن را مستعد شکستن می کند. به این معنی که سخت‌ترین سنگ موجود نیست، اما چیزی که از نظر دوام کم دارد، قدرت برش را جبران می‌کند. این تیزی، Obsidian را به ابزاری ارزشمند در طول تاریخ تبدیل کرده است. تمدن های باستان این را به خوبی می دانستند،تیغه های ابسیدین تیزتر از فولاد جراحی بودند و هنوز هم هستند. نه فقط یک سنگ سیاه: ظاهر و رنگ آبسیدین به خاطر ظاهر سیاه و سفید خود مشهور است، اما این شیشه آتشفشانی در سایه های بیشتری از آنچه انتظار دارید می آید: ابسیدین دانه‌ی برف – دارای لکه‌های سفید مواد معدنی کریستوبالیت، شبیه دانه‌های برف ظریف. ابسیدین ماهاگونی – یک نوع قهوه ای مایل به قرمز عمیق، به لطف اجزای آهنی. Rainbow Obsidian – لایه های درخشان رنگ را در زیر نور مناسب نمایش می دهد. ابسیدین براق طلایی و نقره ای – دارای درخشش فلزی خیره کننده ای است که توسط حباب های کوچک گاز به دام افتاده در طول شکل گیری ایجاد می شود. هر گونه شخصیت خاص خود را دارد و ابسیدین را نه تنها به یک شگفتی زمین شناسی بلکه به یک لذت بصری تبدیل می کند. زیبایی ابسیدین در درخشش درخشان و عمق رنگ آن نهفته است. هنگامی که ابسیدین جلا داده می‌شود، می‌تواند به یک روکش آینه‌مانند دست پیدا کند که آن را به یک انتخاب محبوب برای جواهرات و وسایل تزئینی تبدیل می‌کند. ابسیدین با وجود رنگ تیره اش می تواند نور را به گونه ای جذب و منعکس کند که به ظاهر آن عمق و جذابیت بیافزاید. تمدن های باستانی، از جمله آزتک ها و مایاها، سلاح ها، آینه ها و ابزار تشریفاتی را از آن می ساختند. کاهنان آزتک حتی از آینه های ابسیدین برای پیشگویی استفاده می کردند و معتقد بودند که می توانند به دنیای ارواح نگاه کنند. در بسیاری از فرهنگ ها، ابسیدین به عنوان یک سنگ محافظ در نظر گرفته میشد که اعتقاد بر این بود که در برابر انرژی منفی و نیروهای شیطانی محافظت می کند. جنگجویان در نبرد از تیرها و چاقوهایی با نوک ابسیدین استفاده می کردند که آن را به همان اندازه که عرفانی بود مرگبار می کرد. به سرعت به امروز بروید، و هنوز هم خواهید دید که از ابسیدین در اعمال معنوی، انرژی درمانی و حتی چاقوی جراحی مدرن استفاده می شود. ابسیدین در کجای جهان یافت می شود؟ ابسیدین در مناطق آتشفشانی در سرتاسر جهان یافت می شود و برخی از بهترین نمونه ها از موارد زیر هستند: ایالات متحده (اورگان، کالیفرنیا، آریزونا) مکزیک (محل ذخایر معروف ابسیدین آزتک) ایتالیا (به ویژه در اطراف کوه اتنا) ایسلند ، ژاپن، ارمنستان، پرو و فراتر از آن اگر فعالیت آتشفشانی وجود داشته باشد، به احتمال زیاد ابسیدین در این نزدیکی است. حقایق جالب درباره ابسیدین تیزتر از فولاد: تیغه های ابسیدین به قدری ظریف هستند که بین سلول های جداگانه بریده می شوند و آنها را از هر چاقوی فلزی تیزتر می کند. استفاده شده توسط مشاور ملکه الیزابت اول، جان دی، معروف است که از آینه ابسیدین برای فریاد زدن (فال گرفتن) استفاده می کرد. پنجره ای رو به روح؟ برخی بر این باورند که ابسیدین خود اندیشی و حقیقت جویی را افزایش می دهد – بنابراین اگر احساسات عمیقی را برانگیخت تعجب نکنید! شکننده اما خشن: ابسیدین علی‌رغم سختی‌اش می‌تواند مانند شیشه خرد شود-پس با احتیاط رفتار کنید! ابسیدین چیزی بیش از یک سنگ زیباست. این قطعه ای از گذشته آتشین زمین، ابزاری برای جنگجویان باستانی و نمادی از رمز و راز و قدرت است. چه به ظاهر شیک آن کشیده شوید، چه مجذوب اهمیت تاریخی آن شوید، یا شیفته خواص متافیزیکی فرضی آن باشید، یک چیز واضح است – ابسیدین سنگ قیمتی است که مانند هیچ دیگری نیست.
علاقه مصریان باستان به زیورآلات و جواهرات
جواهر و سنگ های قیمتی برای مصریان بسیار مهم بوده و از رنگ های اصلی برای حفاظت در برابر شر و رسیدن به خوبی استفاده می کردند. در بسیاری از فرهنگ های باستانی، رنگ آبی نشان دهنده سلطنتی بودن فرد و مقام و جایگاه بالای شخص است. این قاعده درباره مصریان نیز حقیقت داشت و به کار برده می شد، بنابراین آنها از سنگ لاجورد برای رسیدن به این منظور استفاده می نمودند. برای مصریان باستان ، رنگ هر سنگ جواهر معنای متفاوتی داشت. به عنوان مثال جواهری به رنگ سبز نماد باروری و موفقیت در کاشت محصولات جدید بود. همین طور فردی که به تازگی مرحوم گشته بود، گردن آن را با جواهری به رنگ قرمز تزئین می کردند تا تمایل و عطش ایسیس (الهه طبیعت، بارزایی، تجسم ماهیت سحر و جادو در مصر باستان. بسیار مورد علاقه مصریان باستان بود. گفته شده که این الهه در دست راست خود خون خویش را حمل می کرده و در دست چپ اسحله ای داشته که نشان دهنده روز زنده شدن مردگان می باشد.) .
انگشترهای مردانه از گذشته تاکنون
انگشترهای مردانه از گذشته تاکنون نماد قدرت، ثروت، وفاداری، مذهب، مقام اجتماعی و حتی کاربردهای نظامی و سیاسی بوده‌اند. در دوران جنگ‌ها، این انگشترها گاهی برای شناسایی، رمزنگاری، ارتباطات مخفیانه و حتی به‌عنوان سلاح مخفی استفاده می‌شدند. در ادامه به بررسی تاریخچه و نمادهای انگشترهای مردانه در فرهنگ‌های مختلف و کاربردهای آنها در جنگ‌ها می‌پردازیم. دوران باستان: انگشتر به‌عنوان نماد قدرت و مقام اجتماعی الف) مصر باستان (۳۰۰۰-۳۲۲ ق.م) فرعون‌ها و کاهنان از انگشترهای بزرگ طلا و لاجورد استفاده می‌کردند. حلقه‌های مهر (Signet Rings) که روی آنها نام یا نشان پادشاهی حکاکی شده بود، به‌عنوان مهر حکومتی برای تأیید اسناد استفاده می‌شدند. ب) ایران و بین‌النهرین (۲۵۰۰-۳۰۰ ق.م) شاهان هخامنشی و سرداران ارتش از انگشترهای مهر سلطنتی استفاده می‌کردند. این انگشترها نماد اقتدار، وفاداری و مشروعیت حکومتی بودند. ج) یونان و روم باستان (۸۰۰ ق.م – ۴۷۶ م) رومیان طبقات بالاتر از حلقه‌های طلا با سنگ‌های قیمتی به‌عنوان نشانه‌ی مقام اجتماعی استفاده می‌کردند. سربازان رومی برای شناسایی یکدیگر در میدان جنگ از انگشترهای دارای نماد لژیون (واحد نظامی) خود استفاده می‌کردند. قرون وسطی: انگشترهای شوالیه‌ای و کاربردهای نظامی الف) شوالیه‌ها و انگشترهای نشان خانوادگی (۵۰۰-۱۵۰۰ م) شوالیه‌ها و اشراف‌زادگان انگشترهای حکاکی‌شده با نشان خانوادگی داشتند. این انگشترها در جنگ‌ها برای احراز هویت و ارسال پیام‌های رمزگذاری‌شده استفاده می‌شدند. ب) انگشترهای سمی (Poison Rings) در دوران قرون وسطی، برخی از انگشترها دارای محفظه‌ای مخفی برای نگهداری سم بودند. پادشاهان و جاسوسان از این انگشترها برای ترور دشمنان یا خودکشی در مواقع ضروری استفاده می‌کردند. ج) انگشترهای شوالیه‌های معبد (Knights Templar Rings) شوالیه‌های معبد از انگشترهایی با علامت صلیب یا نشان فرقه‌ی خود استفاده می‌کردند. این انگشترها نماد وفاداری به کلیسا و پادشاه بودند و به‌عنوان مهر محرمانه برای مکاتبات مهم به کار می‌رفتند. دوران رنسانس و انقلاب صنعتی: انگشترهای اشرافی و مخفی‌کاری نظامی الف) رنسانس (۱۴۰۰-۱۶۰۰ م) حلقه‌های طلایی حکاکی‌شده که درباریان و پادشاهان می‌پوشیدند، نماد ثروت و قدرت سیاسی بود. در برخی موارد، از حلقه‌های رمزگذاری‌شده برای ارسال پیام‌های مخفی در دربارها استفاده میشد. ب) دوران ناپلئون و جنگ‌های اروپایی (۱۷۰۰-۱۸۰۰ م) ژنرال‌ها و افسران ارتش انگشترهایی با نماد ارتش یا کشورشان می‌پوشیدند. برخی انگشترها محفظه‌های مخفی داشتند که اطلاعات سری در آنها جاسازی میشد. قرن ۲۰ و جنگ‌های جهانی: انگشترهای اطلاعاتی و هویت نظامی الف) جنگ جهانی اول (۱۹۱۴-۱۹۱۸ م) انگشترهای حکاکی‌شده با نشان یگان نظامی به‌عنوان شناسایی سربازان استفاده میشد. برخی جاسوسان از انگشترهایی با حفره‌های مخفی برای جاسازی پیام‌های کاغذی استفاده می‌کردند. ب) جنگ جهانی دوم (۱۹۳۹-۱۹۴۵ م) انگشترهای فراماسونی و جاسوسی که برای ارسال پیام‌های مخفی به نیروهای مقاومت استفاده میشد. سربازان متفقین و نازی‌ها از انگشترهایی با نمادهای یگان‌های نظامی خود استفاده می‌کردند. برخی انگشترها دارای سوزن‌های مخفی و تیغه‌های کوچک برای دفاع شخصی بودند. قرن ۲۱: انگشترهای مدرن و بازگشت به نمادهای سنتی الف) حلقه‌های قدرت و مقام امروز، انگشترهای مردانه همچنان نماد قدرت و ثروت هستند، مانند حلقه‌های طلا، پلاتین و تیتانیوم. انگشترهای نشان دانشگاهی (Class Rings) و انگشترهای ورزشی نیز بسیار محبوب‌اند. ب) انگشترهای نظامی و نمادین برخی یگان‌های ویژه نظامی از انگشترهایی با نماد یگان خود به‌عنوان نشانه‌ی افتخار و همبستگی استفاده می‌کنند. امروزه شرکت‌های امنیتی و نیروهای ویژه از انگشترهایی با قابلیت شناسایی بیومتریک یا ابزارهای جاسوسی کوچک استفاده می‌کنند.
ساعت ها از گذشته تا به امروز
زیورآلات و ساعت، از دیرباز تابه امروز، جایگاه ویژه‌ای در استایل و هویت مردانه داشته. این وسایل علاوه بر کاربرد تزئینی، نشان‌دهنده‌ی مقام اجتماعی، قدرت، ثروت، دین و حتی کاربردهای نظامی بوده‌اند. در ادامه به بررسی سیر تحول زیورآلات مردانه، از دوران باستان تا دنیای مدرن، می‌پردازیم. دوران باستان: زیورآلات به‌عنوان نماد قدرت و جایگاه اجتماعی مصر باستان (۳۰۰۰-۳۲۲ ق.م) مردان فراعنه و اشراف از طلا، نقره و سنگ‌های قیمتی مانند لاجورد برای ساخت گردنبند، دستبند و انگشتر استفاده می‌کردند. طوق‌ها و پلاک‌های طلایی نشانه‌ای از قدرت، ارتباط با خدایان و محافظت در برابر ارواح بودند. بین‌النهرین و ایران باستان (۲۵۰۰-۳۰۰ ق.م) حلقه‌ها و مهرهای سلطنتی که برای امضای فرمان‌های حکومتی استفاده می‌شدند. گردنبندهای ساخته‌شده از فلزات قیمتی به‌عنوان نشانه‌ی ثروت و قدرت جنگجویان. یونان و روم باستان (۸۰۰ ق.م – ۴۷۶ م) مردان از حلقه‌های حکاکی‌شده برای نشان دادن جایگاه اجتماعی و سیاست استفاده می‌کردند. سربازان رومی از دستبندهای چرمی با تزئینات فلزی استفاده می‌کردند. اولین ساعت‌های خورشیدی قابل‌حمل در رم برای محاسبه‌ی زمان استفاده می‌شدند. قرون وسطی و رنسانس: زیورآلات به‌عنوان نماد وفاداری و مقام نظامی الف) قرون وسطی (۵۰۰-۱۵۰۰ م) زیورآلات مردانه کاهش یافت، زیرا کلیسا آنها را غیرضروری و تجملی می‌دانست. حلقه‌های نشان خانوادگی بین شوالیه‌ها و پادشاهان محبوب شد. آویزهای صلیب و مدال‌های مذهبی برای محافظت و نشان دادن ایمان استفاده می‌شدند. رنسانس (۱۴۰۰-۱۶۰۰ م) بازگشت جواهرات مردانه همراه با تجمل و سبک هنری. مردان اشرافی از گردنبندهای سنگین، انگشترهای بزرگ و کمربندهای جواهرنشان استفاده می‌کردند. اولین ساعت‌های مکانیکی ساخته شد که روی زنجیر آویزان می‌شدند. قرن ۱۷ تا ۱۹: ورود ساعت جیبی و تکامل زیورآلات مردانه الف) قرن ۱۷ (۱۶۰۰-۱۷۰۰ م) ساعت‌های جیبی به‌عنوان نماد ثروت و موقعیت اجتماعی، بین اشراف و تجار محبوب شدند. حلقه‌های حکاکی‌شده با سنگ‌های قیمتی در میان سیاستمداران و پادشاهان رایج شد. ب) قرن ۱۸ (۱۷۰۰-۱۸۰۰ م) صنعت ساعت‌سازی پیشرفت کرد و ساعت‌های جیبی لوکس با زنجیر طلا و نقره طراحی شدند. مردان از دستبندهای حکاکی‌شده، سگک‌های زینتی و سنجاق‌های کراوات استفاده می‌کردند. ج) قرن ۱۹ (۱۸۰۰-۱۹۰۰ م) ساعت‌های جیبی استاندارد شدند و حتی برای سربازان و افسران ارتش ضروری شدند. حلقه‌های خانوادگی، سنجاق‌های کراوات و زنجیرهای طلا بخشی از سبک مردان ثروتمند شد. قرن ۲۰: ظهور ساعت‌های مچی و زیورآلات مدرن الف) اوایل قرن ۲۰ (۱۹۰۰-۱۹۵۰ م) ساعت‌های مچی جایگزین ساعت‌های جیبی شدند، ابتدا در جنگ جهانی اول برای سربازان، سپس در بین عموم مردم. برندهایی مانند رولکس، پتک فیلیپ و اومگا شروع به ساخت ساعت‌های لوکس کردند. استفاده از دستبندهای نقره‌ای و گردنبندهای ساده بین مردان مد شد. دهه ۶۰ و ۷۰: ورود مدهای جدید استفاده از دستبندهای چرمی، گردنبندهای زنجیری و انگشترهای بزرگ رایج شد. ساعت‌های دیجیتالی مانند کاسیو و سیکو وارد بازار شدند. دهه ۸۰ و ۹۰: افزایش استفاده از زیورآلات در فرهنگ پاپ ظهور برندهای لوکس مانند کارتیر، گوچی و بولگاری در زمینه ساعت و جواهرات مردانه. استفاده از حلقه‌های طلا، زنجیرهای سنگین و گوشواره‌های تک‌گوش در میان خوانندگان رپ و راک رایج شد. قرن ۲۱: عصر تنوع و شخصی‌سازی زیورآلات مردانه امروزه زیورآلات مردانه در سبک‌های متنوعی دیده می‌شوند: ساعت‌های هوشمند (اپل، سامسونگ و گارمین) که جایگزین ساعت‌های سنتی شده‌اند. دستبندهای مینیمالیستی (نقره، استیل و چرمی) که در استایل‌های رسمی و کژوال کاربرد دارند. حلقه‌های مدرن و غیرسنتی مانند حلقه‌های تیتانیومی و سرامیکی. گردنبندهای سفارشی با نام، علامت زودیاک یا سنگ‌های قیمتی خاص. روند تکامل زیورآلات و ساعت در مردان 1. دوران باستان: زیورآلات به‌عنوان نماد قدرت و مقام اجتماعی. 2. قرون وسطی: کاهش استفاده از زیورآلات، اما رواج حلقه‌های خانوادگی و صلیب‌های مذهبی. 3. رنسانس و قرن ۱۷-۱۹: ظهور ساعت جیبی و بازگشت تجمل در زیورآلات مردانه. 4. قرن ۲۰: جایگزینی ساعت مچی به‌جای ساعت جیبی، و افزایش استفاده از جواهرات مدرن. 5. قرن ۲۱: شخصی‌سازی زیورآلات، ظهور ساعت‌های هوشمند و طراحی‌های مینیمالیستی. امروزه مردان برای بیان سبک شخصی، جایگاه اجتماعی و سلیقه‌ی مد از ترکیب سنت و مدرنیته در زیورآلات و ساعت‌های خود استفاده می‌کنند.
پگی گوگنهایم (Peggy Guggenheim) و نقش او در جواهرسازی
پگی گوگنهایم کیست؟ مارگریتا “پگی” گوگنهایم (1898-1979) یک مجموعه‌دار هنری آمریکایی، حامی هنر مدرن و یکی از تأثیرگذارترین شخصیت‌ها در دنیای هنر قرن ۲۰ بود. او عضو خانواده ثروتمند گوگنهایم بود و به حمایت از هنرمندان آوانگارد اروپایی و آمریکایی، به‌ویژه در دوران جنگ جهانی دوم، شهرت دارد. موزه‌ی پگی گوگنهایم در ونیز یکی از مهم‌ترین مجموعه‌های هنر مدرن در جهان است. ارتباط پگی گوگنهایم با جواهرسازی گرچه پگی گوگنهایم مستقیماً یک طراح جواهر نبود، اما نقش مهمی در جواهرات هنری (Art Jewelry) داشت. او در دهه ۱۹۴۰ با هنرمندانی مانند الکساندر کالدر (Alexander Calder)، ایو تانگی (Yves Tanguy)، ژان کوکتو (Jean Cocteau) و سالوادور دالی (Salvador Dalí) همکاری کرد تا جواهرات منحصر‌به‌فردی را خلق کنند که فراتر از زیورآلات سنتی بود و به‌عنوان “مجسمه‌های پوشیدنی” شناخته میشد. جواهرات سورئال و آوانگارد گوگنهایم در تلاش برای ترکیب هنر مدرن با مد، از هنرمندان خواست تا قطعات جواهر منحصر‌به‌فردی طراحی کنند که اغلب سبک‌های سورئالیستی، کوبیستی و انتزاعی داشتند. نمونه‌هایی از این جواهرات شامل: انگشترها و سنجاق‌های ساخته‌شده توسط دالی با طرح‌هایی از چشم، لب و اشک‌های طلا. گردنبندها و گوشواره‌های متحرک کالدر که شبیه مجسمه‌های او بودند. جواهرات تانگی که از فرم‌های انتزاعی الهام گرفته بودند. تأثیر او بر جواهرسازی مدرن پگی گوگنهایم جواهرات را از یک متریال زینتی به یک فرم هنری تبدیل کرد. او جواهرات آوانگارد و تجربی را وارد دنیای هنر کرد، که امروزه در گالری‌ها و مجموعه‌های هنری به‌عنوان آثار ارزشمند نگهداری می‌شوند. ایده‌ی “هنر پوشیدنی” که امروزه در طراحی‌های معاصر دیده می‌شود، ریشه در سبک حمایتی او از جواهرات هنری دارد. پگی گوگنهایم با حمایت از جواهرات هنری و سورئال، مرزهای بین هنر و جواهرسازی را کمرنگ کرد و مسیر جدیدی را برای طراحان جواهر باز کرد. جواهرات او نه‌تنها اشیای زینتی، بلکه بیانگر یک دیدگاه هنری و فلسفی بودند که تا به امروز بر جواهرسازان تأثیر گذاشته‌اند.
برنز و برنج در صنعت طلاسازی
برنز (Bronze) و برنج (Brass) هر دو آلیاژهای فلزی هستند که از ترکیب مس با فلزات دیگر ساخته می‌شوند، اما تفاوت‌های مهمی در ترکیب، خواص و کاربردهای آنها وجود دارد. تفاوت شیمیایی برنز و برنج برنز سخت‌تر و مقاوم‌تر است، اما شکننده‌تر و سنگین‌تر از برنج است. برنج نرم‌تر و انعطاف‌پذیرتر است و به دلیل رنگ زرد طلایی، در جواهرسازی محبوب‌تر است. تاریخچه برنز و برنج تاریخچه برنز دوره برنز (۳۳۰۰-۱۲۰۰ قبل از میلاد) یکی از مهم‌ترین دوره‌های تمدن بشری است که در آن، ابزارها، سلاح‌ها و زیورآلات از برنز ساخته می‌شدند. اولین استفاده‌ها از برنز در تمدن‌های سومری، مصری، چینی و یونانی دیده شده است. تاریخچه برنج برنج در تمدن‌های باستانی مانند یونان و روم شناخته شد، اما تا قرن ۱۸ میلادی به‌طور گسترده تولید نشد. دلیل آن این بود که روش‌های دقیقی برای کنترل مقدار روی در آن وجود نداشت. در دوران رنسانس، استفاده از برنج در جواهرسازی و ساخت زیورآلات رایج شد. استفاده در فرهنگ‌ها و تمدن‌ها استفاده از برنز در فرهنگ‌ها تمدن‌های باستانی (مصر، چین، یونان، روم): برای ساخت مجسمه‌ها، سکه‌ها و زره‌ها. هنر و معماری: در درهای برنزی کلیساها و مجسمه‌های تاریخی مانند مجسمه‌های یونانی. موسیقی: در ساخت برخی سازهای ضربی مانند سنج‌ها. استفاده از برنج در فرهنگ‌ها ایران و هند: در ساخت ظروف سنتی و تزئینات معماری. اروپا (قرون وسطی): برای ساخت ساعت‌ها، جواهرات و زیورآلات کلیسایی. چین: در سکه‌سازی و مجسمه‌های بودایی. استفاده و کاربرد در طلاسازی کاربرد برنز در طلاسازی برنز به دلیل رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز و استحکام بالا، در جواهرسازی کمتر استفاده می‌شود، اما در موارد زیر کاربرد دارد: ساخت مجسمه‌های کوچک و تندیس‌های زینتی حکاکی و ساخت قطعات ظریف روی طلا و نقره ساخت اکسسوری‌های تاریخی و سبک وینتیج کاربرد برنج در طلاسازی برنج به دلیل شباهت زیاد به طلا، در جواهرسازی کاربرد بیشتری دارد: ساخت زیورآلات اقتصادی به جای طلا (مانند انگشتر، گردنبند و دستبند) پایه و قاب برای سنگ‌های قیمتی ساخت پلاک و اکسسوری‌های حیوانات خانگی استفاده به عنوان فلز پایه برای آبکاری با طلا یا نقره کدام‌یک برای جواهرسازی بهتر است؟ نتیجه: برنج برای جواهرسازی بهتر است، زیرا ظاهر آن به طلا شباهت دارد، انعطاف‌پذیر است و به راحتی شکل می‌گیرد، در حالی که برنز بیشتر برای مجسمه‌سازی و کارهای تزئینی استفاده می‌شود. برنز (Bronze): مس + قلع → سخت، مقاوم، قهوه‌ای مایل به قرمز → مناسب برای مجسمه‌سازی و سکه‌ها. برنج (Brass): مس + روی → نرم، انعطاف‌پذیر، زرد طلایی → مناسب برای جواهرسازی و زیورآلات.
تاریخچه استیل و کاربرد آن در صنعت جواهرسازی
پیدایش و تاریخچه استیل استیل یا فولاد ضدزنگ (Stainless Steel) اولین بار در اوایل قرن ۲۰ میلادی کشف شد. در سال ۱۹۱۳، یک متالورژیست بریتانیایی به نام هری بریرلی هنگام تحقیق برای تولید فولادی مقاوم در برابر خوردگی، آلیاژی از آهن و کروم را کشف کرد که در برابر زنگ‌زدگی مقاوم بود. این کشف انقلابی، پایه‌گذار تولید استیل ضدزنگ شد. ترکیب و ویژگی‌های استیل ضدزنگ استیل ضدزنگ ترکیبی از آهن، کروم (حداقل ۱۰.۵٪)، نیکل و مقدار کمی کربن است. ویژگی اصلی آن مقاومت در برابر زنگ‌زدگی، خوردگی، و سایش است که آن را به ماده‌ای محبوب در صنایع مختلف ازجمله جواهرسازی تبدیل کرده است. ورود استیل به صنعت جواهرسازی در گذشته، طلا، نقره و پلاتین اصلی‌ترین فلزات مورد استفاده در جواهرسازی بودند. اما در دهه‌های اخیر، با توجه به افزایش قیمت فلزات گران‌بها، صنعت جواهرسازی به‌دنبال جایگزین‌های اقتصادی و مقاوم‌تر رفت. استیل ضدزنگ به دلیل دوام بالا، مقاومت در برابر تغییر رنگ، آلرژی‌زا نبودن (Hypoallergenic) و قابلیت پرداخت بالا، به‌سرعت جای خود را در صنعت جواهرسازی باز کرد. مزایای استفاده از استیل در جواهرسازی مقاومت بالا: برخلاف نقره که ممکن است تیره شود یا طلا که نرم است، استیل دوام بیشتری دارد. قیمت مناسب: هزینه تولید جواهرات استیل به‌مراتب کمتر از جواهرات طلا و پلاتین است. عدم حساسیت پوستی: برخی از انواع استیل مخصوصاً استیل 316L که در جواهرسازی و پزشکی استفاده می‌شود، ضدحساسیت هستند. نگهداری آسان: استیل نیازی به تمیزکاری مداوم ندارد و در برابر رطوبت و تعریق مقاوم است. انواع جواهرات ساخته‌شده از استیل انگشترها و حلقه‌های نامزدی اقتصادی گردنبندها و زنجیرهای مقاوم در برابر سایش دستبندهای مردانه و زنانه ساعت‌های لوکس و مدرن آینده استیل در جواهرسازی با پیشرفت تکنولوژی، تولیدکنندگان جواهرات به‌دنبال روش‌هایی برای ترکیب استیل با متریال‌های خاص، مانند روکش طلا یا ترکیب با چرم و چوب هستند. این روند باعث شده استیل به‌عنوان یکی از متریال‌های مدرن و محبوب در طراحی جواهرات معاصر شناخته شود.
تاریخچه و انواع سنجاق قفلی در فرهنگ‌های مختلف
اختراع سنجاق قفلی سنجاق قفلی در سال ۱۸۴۹ میلادی توسط والتر هانت، مخترع آمریکایی، ثبت اختراع شد. او این ابزار را به‌عنوان وسیله‌ای ساده و کاربردی برای متصل کردن پارچه‌ها و اجسام مختلف طراحی کرد. نکته مهم در طراحی او، وجود یک قفل فنری بود که مانع از باز شدن ناگهانی و آسیب رساندن به دست میشد. انواع سنجاق قفلی و کاربرد آنها در طول تاریخ الف) سنجاق قفلی در تمدن‌های باستانی یونان و روم باستان: در این دوره، از فیبولا (Fibula) به‌عنوان نوعی سنجاق قفلی برای بستن لباس‌های بلند مانند توجا (Toga) استفاده میشد. این سنجاق‌ها معمولاً از طلا، نقره و برنز ساخته شده و گاهی با سنگ‌های قیمتی تزئین می‌شدند. مصر باستان: مصریان نیز از اشکال اولیه سنجاق قفلی برای بستن لباس‌ها استفاده می‌کردند، اما این وسایل بیشتر جنبه تزئینی داشتند. سنجاق قفلی در قرون وسطی و رنسانس در این دوران، سنجاق‌های فلزی برای بستن لباس‌های بلند زنان و شنل‌های مردان مورد استفاده قرار می‌گرفتند. در اروپا، اشراف از سنجاق‌های قفلی طلایی و نقره‌ای مزین به جواهرات برای نشان دادن موقعیت اجتماعی خود استفاده می‌کردند. سنجاق قفلی در دوره مدرن (قرن ۱۹ و ۲۰) با اختراع سنجاق قفلی مدرن توسط والتر هانت، این وسیله به ابزاری رایج و ارزان در دوخت و دوز، بستن پوشاک، و حتی استفاده‌های اضطراری تبدیل شد. در دهه ۱۹۷۰، جنبش پانک (Punk Movement) در انگلستان، از سنجاق قفلی به‌عنوان نمادی از سرکشی و ضدفرهنگ استفاده کرد. جوانان پانک آن را روی لباس‌ها، گوش، بینی و حتی لب‌های خود می‌زدند. سنجاق قفلی در فرهنگ‌های مختلف امروز مد و فشن: برندهای مطرح دنیای مد، از سنجاق قفلی در طراحی لباس‌ها، کیف‌ها و اکسسوری‌ها استفاده می‌کنند. هنر و صنایع دستی: در کارهای هنری و ساخت جواهرات دست‌ساز کاربرد دارد. کاربرد روزمره: امروزه، سنجاق قفلی همچنان در دوخت‌ودوز، بستن موقت لباس‌ها، و حتی در کمک‌های اولیه برای بستن زخم‌ها به کار می‌رود.
تاریخچه و انواع سنجاق سر زنانه در فرهنگ‌های مختلف
سنجاق سر یکی از قدیمی‌ترین و پراستفاده‌ترین زیورآلات زنانه در طول تاریخ بوده است. این وسیله نه‌تنها برای بستن و آرایش موها، بلکه به‌عنوان نمادی از زیبایی، جایگاه اجتماعی، و حتی باورهای فرهنگی در جوامع مختلف به کار رفته است. سنجاق سر در تمدن‌های باستانی الف) مصر باستان زنان مصری از سنجاق‌های ساخته‌شده از طلا، برنز و عاج برای تزئین موهای خود استفاده می‌کردند. برخی سنجاق‌های کشف‌شده در مقبره‌های فرعونی دارای نقش‌ونگارهای مذهبی بودند که نشانه‌ای از اهمیت آن در آیین‌های دینی بود. ب) یونان و روم باستان در این تمدن‌ها، زنان موهای خود را با سنجاق‌هایی به نام فیبولا (Fibula) و استیلاتا (Stylata) می‌بستند. این سنجاق‌ها علاوه بر کاربرد اصلی، به‌عنوان وسیله‌ای دفاعی نیز استفاده می‌شدند. ج) چین و ژاپن در چین، زنان از سنجاق‌های چوبی و فلزی مزین به مروارید و سنگ‌های قیمتی برای آرایش موهایشان استفاده می‌کردند. در ژاپن، سنجاق‌های کانزاشی (Kanzashi) جایگاه ویژه‌ای داشتند و در دوره ادو (۱۶۰۳–۱۸۶۸) به اوج شکوه خود رسیدند. زنان سامورایی حتی از برخی مدل‌های کانزاشی به‌عنوان سلاح مخفی استفاده می‌کردند. سنجاق سر در هند: سنت و نمادها هند یکی از غنی‌ترین فرهنگ‌ها در استفاده از سنجاق سر بوده است. در این کشور، این زیورآلات به‌عنوان نمادی از زیبایی، موقعیت اجتماعی و حتی معنویت شناخته می‌شوند. الف) سنجاق سر در آیین‌های سنتی زنان هندی، به‌ویژه در مراسم ازدواج و جشن‌ها، از سنجاق‌های زینتی به نام “جودا پین” (Juda Pin) برای آرایش موهای خود استفاده می‌کنند. این سنجاق‌ها معمولاً از طلا و نقره ساخته شده و با سنگ‌های قیمتی مانند یاقوت، زمرد و الماس تزئین می‌شوند. ب) انواع سنجاق سر در هند 1. جودا پین (Juda Pin): مخصوص شینیون و بستن موهای بلند در مراسم‌های سنتی است. اغلب توسط عروس‌ها و زنان متأهل استفاده می‌شود. مانگ تیکا (Maang Tikka): نوعی سنجاق سر که در وسط پیشانی قرار می‌گیرد و بخشی از جواهرات عروسی هندی است. نماد زنانگی و برکت در آیین‌های هندو است. پاراندی (Parandi): یک نوع تزئین سنتی برای مو که بیشتر در مناطق پنجاب رایج است. از نخ‌های رنگی و مهره‌ها ساخته شده و با سنجاق‌هایی به موها متصل می‌شود. کانساکا (Kansaka): نوعی سنجاق فلزی بزرگ که در ایالت‌های جنوبی هند برای بستن موها به کار می‌رود. سنجاق سر در اروپا و خاورمیانه قرون وسطی و رنسانس در این دوران، زنان اشراف‌زاده اروپایی از سنجاق‌های طلا و نقره با طرح‌های پیچیده برای بستن موهای خود استفاده می‌کردند. در ایران و جهان اسلام، سنجاق‌های مزین به فیروزه و میناکاری در میان زنان طبقه مرفه محبوب بودند. دوره مدرن در قرن ۱۹ و ۲۰، سنجاق‌های سر ساده‌تر و پلاستیکی جایگزین نمونه‌های قدیمی شدند. امروزه، سنجاق‌های سر در دنیای مد به‌عنوان بخشی از استایل‌های مختلف، از سبک کلاسیک تا مینیمال، استفاده می‌شوند.
